xx SSR AzeRBAYcAN sERi ANTOLOGīYASI

Deyirəm yazmağa madam ki, sən qadirsən. Nə gərəkdir yazasan faidəsiz
nəğmə, qəzəl, Yoxmu könlündə məgər gizli, böyük, milli ənıol? İştə öz fikrini
ibraz edərok mümtaz ol! Laəqəl millət ilo nalədə həmavaz ol! Sayıhrsan vetən
övladlannın bir fördi, Vətən, imdadinə iştə çağırır hər fərdi. Ya ər ol, ortaya
çıx, gel kömək et qardaşına, Ya gedib evdə otur, həm de ləçok sal başına.
Ər-qadm, yaşlı-cavan, zorlu-zəif, şah-gəda, Hər kes etsin gerək imkam qədər
borcun əda. Şebi-yeldadə necə kim, ufacıq ulduzlar, Nur saçmaqla qaranhq
gecəni yaldızlar. Sən de duzsuz, yaramaz, nasəlis əşarın ilə, Lakin atəşli,
ürəkdən çıxan əfkarm ilə İldırımlar saçaraq firtmalar icad et.' Nəzme çək
qomli təəssürlərini inşad et!
$air
Sözlərin həqdir, əvət, zənn edirəm arifsen. Lakin əhvali-mühitə yəqin az
vaqifsən. Vətenə, milletə sanmadcyiləm dİldadə, Yazmaq olmaz fəqet
olmazsa qələm azade. Həqqe, namusa, nicata, qələmə and olsun, Ərşə, fərşo,
günəşə, sübhi-dəmə and olsun, Çox heqiqət mənə təlqin eləyir vicdanım,
Yoxdur ondan birini söyləməyə imkamm. Danışarkən həqi göydən yetişən
buyruqla, Tıxanıb sözlarim ağzımda qahr yumruqla. Doğru söz söylədiyİm
halda mesul oluram, Çarəsİz nəğmo, qəzəl yazmağa məşğul oluram. İstərem
qoşmağı, lakin yük ağır, yol da yoxuş, Necə uçsun qanadı sınmış, əzilmiş bir
quş? Çokmodən bari-qəmi rişteyi-canım üzülür. İczdən xuni-cigər yaşlı
gözümdən süzülür. Daha tabavəri-qəm olmadığıyçün ürəyim,
Dərgəhi-həqdən odur sonku niyazım, diloyim: Bizlərə sobr, mətanətli ürək
etsin əta, Ta azıb erməyəlim rahi-məhəbbətdə xeta.